947. Rozmyślajmy dziś, wierni chrześcijanie
- Rozmyślajmy dziś, wierni chrześcijanie, * jako Pan Chrystus za nas cierpiał rany. * Od pojmania nie miał odpocznienia * aż do skonania.
- Naprzód w Ogrojcu wziął pocałowanie, * tam Judasz, zdrajca, dał był katom znamię: * oto patrzajcie, mego Mistrza macie, * Tego imajcie.
- Wnet się rzucili jako lwi zaciekli, * Apostołowie od Niego uciekli, * On zaś był śpiesznie wiedzion do Annasza, * pociecha nasza.
- Przed sąd Piłata, gdy był postawiony, * niesprawiedliwie został oskarżony. * Rozkazał Piłat, by był biczowany * ten Pan nad pany.
- Koronę z ciernia żołnierze uwili, * naszemu Panu na głowę wtłoczyli, * naśmiewając się przed Nim przyklękali, * Królem Go zwali.
- Krzyknęła potem tłuszcza zbuntowana: *„Nie chcemy Tego za swego mieć Pana, * niechaj na krzyżu swój żywot położy * Ten to Syn Boży”.
- Krzyż niosąc na śmierć szedł nieustraszenie, * oprawcy niecni zwlekli zeń odzienie, * do Krzyża Zbawcę okrutnie przybili, * octem poili.
- Z wołaniem głośnym po tak srogiej męce * skonał, oddając ducha w Ojca ręce. * Zagasło słońce, strach ludzi oniemia, * trzęsła się ziemia.
- Zstąpił do piekieł Król wieczystej mocy, * z niewoli lud Swój wybawił sierocy. * Umarłych ciała z grobów powstawały, * widzieć się dały.
- Zacny Nikodem wraz z Józefem śmiało * zanieśli prośbę o Jezusa ciało. * Dozwala Piłat, pełnią się bez zwłoki * Boże wyroki.
- W wieczornej porze, nie tracąc ni chwili, * ostrożnie z krzyża Jezusa złożyli. * Matuchna Jego ciało piastowała, * rzewnie płakała.
- Wnet prześcieradło usławszy na ziemi, * uczcili Ciało balsamy drogimi. * W świeżo kowanym grobie położyli, * płacz uczynili.
- Płaczmy i my też, wierni chrześcijanie, * dziękując Panu za najdroższe Rany, * iż, by nas zbawić, lejąc Krew obficie, * dał za nas życie!