Ciągle zaczynam od nowa, * choć czasem w drodze upadam. * Wciąż jednak słyszę te słowa: * kochać, to znaczy powstawać. * Chciałem Ci w chwilach uniesień * życie poświęcić bez reszty. * Spójrz, moje ręce są puste, * stoję ubogi, ja – grzesznik. * Przyjm jednak małość mą, Panie, * weź serce me, jakie jest.
Jestem, jak dziecko, bezradny, * póki mnie ktoś nie podniesie. * Znów wraca uśmiech na twarzy, * gdy mnie Twa miłość rozgrzeszy. * Wiem, że wystarczy Ci, Panie, * dobra, choć słaba ma wola. * Z Tobą mój duch nie ustanie, * z Tobą wszystkiemu podołam. * Szukam codziennie Twej twarzy, * wracam w tę noc pod Twój dach.
Teraz już wiem, jak Cię kochać. * Przyjm moje „teraz”, o Panie. * Dziś rozpoczynam od nowa, * bo kochać to znaczy powstawać. Kochać to znaczy powstawać.