1114. Uwielbiaj, duszo moja, sławę Pana mego

1. Uwielbiaj, duszo moja, sławę Pana mego, * chwal Boga Stworzyciela tak bardzo dobrego.
2. Bóg mój, Zbawienie moje, jedyna otucha, * Bóg mi rozkoszą serca i weselem ducha.
3. Bo mile przyjąć raczył Swej sługi pokorę, * łaskawym okiem wejrzał na Dawida córę.
4. Przeto wszystkie narody, co ziemię osiędą, * odtąd Błogosławioną mnie nazywać będą.
5. Bo wielkimi darami uczczonam od Tego, * którego moc przedziwna, Święte Imię Jego.
6. Którzy się Pana boją, szczęśliwi na wieki, * bo z nimi miłosierdzie z  rodu w ród daleki.
7. Na cały świat pokazał moc Swych ramion Świętych, * rozproszył dumne myśli głów pychą nadętych.
8. Wyniosłych złożył z tronu, znikczemnił wielmożne, * wywyższył, uwielmożnił w pokorę zamożne.
9. Głodnych nasycił hojnie i w dobra spanoszył, * bogaczów z niczym puścił i nędznie rozproszył.
10. Przyjął do łaski sługę, Izraela cnego, * wspomniał nań, użyczył mu miłosierdzia Swego.
11. Wypełnił, co był przyrzekł niegdyś ojcom naszym, * Abrahamowi z potomstwem jego wiecznym czasem.
12. Wszyscy śpiewajmy Bogu w Trójcy Jedynemu, * chwała Ojcu, Synowi, Duchowi Świętemu.
13. Jak była na początku, tak zawsze niech będzie, * teraz i na wiek wieków niechaj słynie wszędzie.